Ohio Üniversitesinden sosyolog Dona Bobbit-Zehar, ailelerin gittikçe küçüldüğünü ama bu çalışma sayesinde artık ebeveynlerin, çocukların sosyal gelişimi hakkında endişelenmesine gerek kalmadığını söyledi.

 

Yalnız, şımartılmış ve buyurgan tek çocuk tiplemesi 1896'da Granville Stanley Hall adlı Amerikalı psikologun yaptığı araştırmaya dayanıyor.

 

Çalışmasında büyük yanlışlar bulunmasına ve o günden beri aile hayatının yapısında büyük değişimler olmasına rağmen (mesela yalıtılmış bir çiftlik ortamının yerini 3 aylık bebeklerin bile gidebildiği oyun grupları olan bir ortam aldı) bu tipleme insanların aklında yer etti.

 

Demografik değişimin son nesilden çocukları nasıl etkilediğini anlamak için araştırmacılar eğitim ve test sonuçlarını ölçüt aldı. Bu ölçütlere göre kardeşi olanların herhangi üstünlüğü görülmedi.

 

Hatta daha çok kardeşi olan çocukların okul başarısı daha düşük olmaya yatkın. Tek çocuklar ise bir şey başarma motivasyonu bakımından daha avantajlı.

 

Daha önceki bir çalışmada anaokulu çağındaki çocuklar incelenmiş ve tek çocukların daha düşük sosyal becerileri olduğu görülmüştü. Çocuklar büyüdükçe bu durumun nasıl değiştiğini bulmak için araştırmacılar ergenler üzerinde uzun süreli bir çalışmayla veriler topladı.

 

 

7. ve 12. sınıflar arasında 13 bin 500 çocuk üzerinde yapılan çalışmada, çocuklardan beş kız ve beş erkek arkadaşlarının ismini yazması istendi. Tek çocuklar diğerleriyle aynı sayıda arkadaş yazdı.

 

Araştırmacılardan Newman, pek çok ülkede yapılan bir çok çalışma olduğunu ve hiç birinin tek çocuk sendromunu destekleyen bulgu ortaya koymadığını belirtti.

 

Brigham Young Üniversitesi'nden Laura-Padilla Walker, kardeş sahibi olmanın olumlu etkilerinin de bulunduğu belirtti.

 

Yaptığı araştırmada sevgi dolu kardeşlik ilişkileri olan 10 ile 14 yaş arasındaki çocukların daha az yalnız ve bunalımlı hissettiğini ve daha cömert olduğunu buldu. Özellikle kardeşleri kızsa.