Modern kategorilerle ölçüp biçiyorlar insanımızı.
“Sen busun artık” diyorlar.
Anket denen silahlarla tedip ediliyoruz.
Neye, ne kadar inandığımıza vardırdılar işi.
Nefsin yedi derecesi üzerine de söyleyecekleri var diye korkuyorum.
Sosyoloji en ağır silahları yapan bir sanayiden daha tehlikeli bu zamanlarda.
Soluğumuzu kesecek algılar bocalanıyor ağzımıza.
Ruhumuzu eritmek istiyorlar bilim sıcaklığında.
Ve Hanry ölümüne anlar kala ağzından s*çıyor insanlığın üzerine.
Altından buzağıyı yapan atasının yolunda.
O felakete yarayan bilgeliğiyle tehdit ediyor tüm insanlığı.
Cevap bellidir. İsyan elbette.
Akılla aklı aşan bir isyan.
Yardımı celbedecek bir gayrete müptela ruhu inşa etmeliyiz.
O gençliği karşımda görüyorum demişti heyecanıyla üstad.
Üstadı ve benzerlerini yanımızda hissediyoruz toprağa karışmış bir olgunlukla.
Asa yere yeniden vurulmayı beklemektedir ve yutacaktır bütün anketlerinizi ve robotlarınızı ve dahi çılgın silahlarınızı.
Başaracağız ve yeryüzü aydınlık bir geleceği yeniden üzerinde taşımanın huzuruna erişecektir.
Nasıl mı?
İhtiyacı olmasına rağmen bulduğuna ilişmeyen bir insan teslimiyetiyle.
Yeryüzünün en güzel en anlamlı şehirleri buralarda bunu biliyoruz değil mi?
İsfahan, Şam, Urfa, İstanbul bizim varoluşumuzun toprakları.
Nasılda bombalamak için sebepler üretiyorlar.
Bir geçmişleri yok, geçmişimizi elimizden almak istiyorlar.
Geçmişimize yapılan her saldırıdan bir gelecek inşa ettiğimizi unutuyorlar.
Çünkü güçlü görünseler de hesapları çok zayıftır diye müjde saklıyor gücümüzü.
İtilmişler, sürülmüşler ve horlanmışlara bir zafer olsun diye her şeyimizden vazgeçmeyi denememiz teklifiyle geliyor sihirli mektuplar.
Bu mektuplardır hasetlerinden çatlatacak derecede hırslandıran onları.
Öğretilmiş oyunların başarısına bir oyun diye bakmak ferasetimiz olmalıdır.
Bize ait olmayan kurnazlıklar, geleneksel bir yenilgiyi kabul etmektir.
Dirseklerine kadar kollarımızı yıkamanın ne olduğunu yeniden idrakle savuşturacağız saldırıları.
Oyundan çıkmalıyız oyalanmadan.